Als een van je sterspelers een slecht seizoen heeft, met twijfels over toekomstige uitvoeringen die opsluipen, kun je dan het salaris verlagen? Ik heb hier veel aan gedacht sinds de rapporten braken dat Theo Hernandez gedwongen zou kunnen worden om een loonsverlaging te doen om zijn contract met AC Milan te verlengen. Het is een complexe situatie, maar wat duidelijk is, is dat de Rossoneri verraderlijke wateren binnenkomen.
Het was op 29 april dat Gazzetta Dello Sport sprak over de contractsituatie van Hernandez. Verwijzend naar zijn duidelijke daling van de vorm, werd gezegd dat Milaan bereid is een overeenkomst te bereiken met de linkse rug, maar alleen bij lagere cijfers. Aangezien hij momenteel € 4 miljoen per jaar verdient en de eerste suggesties van een substantiële toename, heeft het rapport natuurlijk de rondes gemaakt onder de Rossoneri -fans.
Het is vrij moeilijk om te verifiëren hoeveel waarheid er is aan het rapport van de roze krant, omdat het management erg terughoudend is geweest over de situatie. Het feit dat er vrijwel geen vooruitgang in de onderhandelingen is geweest, suggereert echter dat er misschien iets aan de hand is. Kortom, we hebben het over een delicate situatie die zorgvuldige evaluatie vereist.
Vernieuwingsverlagingen, onderdeel van een grotere trend?
Dus, contractbetalingen, yay of nee? Het is duidelijk niet iets dat we door de jaren heen vaak hebben gezien, tenminste als we geen spelers tellen die loonsverlagingen nemen om bepaalde overdrachten over de lijn te krijgen, maar ik denk dat we het in de toekomst veel vaker zullen zien. Waarom? Omdat clubs zich meer bewust zijn geworden van hun financiële situaties, deels vanwege de duurzaamheidsvoorschriften.
In het geval van Milaan hebben we het vooral over de financiële duurzaamheidsvoorschriften van UEFA die ik in het verleden uitvoerig heb besproken, vooral in mijn bonus over de squad-cost-ratio (als ik dat zelf kan zeggen, raad ik ten zeerste aan om het te lezen!). Temidden van de gekke uitgaven in de Premier League moeten die clubs ook de binnenlandse winstgevendheid- en duurzaamheidsvoorschriften volgen, die wel een verschil maken.
Meer dan onderhandelen over contractvernieuwingen met lagere salarissen, kunnen we echter de effecten van deze voorschriften zien bij het bekijken van de overdrachtskosten. Afgezien van Saoedi -Arabië is duidelijk geworden dat er een dop is voor de uitgaven en spelerwaarderingen raken niet langer nieuwe hoogten voor elk venster dat voorbijgaat. Het is waar dat sommige clubs veel blijven uitgeven en dus in dringende Straat blijven, maar het is allemaal een kaartenhuis.
Veel van de clubs die veel hebben uitgegeven, hebben bovendien de neiging om spelers te verkopen bij hoge cijfers om de boeken in evenwicht te brengen. In een Italiaanse context is Juventus daar in de loop der jaren een goed voorbeeld van geweest en hoewel het misschien goed klinkt in nominale waarde, is deze methode niet bijzonder duurzaam. Vooral omdat de Bianconeri uiteindelijk de boeken uiteindelijk niet altijd in evenwicht brachten en op vuile trucs moesten vertrouwen om af en toe te slagen.
Ik denk dat veel mensen Barcelona zouden noemen als het ‘Nightmare -voorbeeld’, aangezien ze zelfs moeite hebben gehad om spelers in de ploeg te registreren. Een pluim voor de op een of andere manier houden van de machine, bijna een Champions League -finale bereikt, maar niet weten welke spelers kunnen worden geregistreerd voor het komende seizoen is verre van ideaal. Dus ik betwijfel of elke club zijn formule zou willen emuleren.
Lees meer
