Het verhaal van George Oliver Robledo is niet je gewone rags-to-rijkes voetbalgaren. Geboren in Iquique, Chili, in 1926, werd hij in een wereld van contrasten uit de off gestoken – de hitte van de woestijnkust die plaats maakte voor de koude sleur van een mijndorp in West -Melton, South Yorkshire. Zijn Engelse moeder bracht George en jongere broer Ted naar Groot -Brittannië toen hun Chileense vader uit de foto verdween. Het was het soort onrust dat de wind uit de meeste jonge jongens kon slaan – maar niet George.
Robledo, in een wereld van roet en staal gegooid, paste zich niet alleen aan – hij bloeide. Voordat hij zelfs een bal professioneel had geschopt, was hij de kuilen af als een Bevin -jongen, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de duisternis weghaalde. Stel je voor dat-het ene moment je een houweel hanteert, het volgende moment dat je voorbij full-backs spookt bij Oakwell. Het gaf hem iets dat de meeste spelers vandaag niet hebben – de juiste gruis.
Een kans op Huddersfield – en een nieuwe start bij Oakwell
Zijn eerste echte borstel met voetbal kwam in Huddersfield Town, maar het heeft nooit echt nodig. George zat zeker in de boeken, maar er waren geen eerste teamuitjes, alleen het transplantaat in de stijl van Sunday League-stijl terwijl ze nog steeds in de mijn klokken. Maar Barnsley zag iets in de jongen, en in 1946 gaven we hem zijn grote pauze – en bedanken de hemel die we deden.
In Oakwell bloeide George. Eindelijk gezien een platform, bracht hij flair, finesse en doelen naar een naoorlogse Reds-kant die nog steeds zijn ritme vond. Als een binnenkant had hij het lot-visie, een laag zwaartepunt dat hem een nachtmerrie maakte om te onteigenen, en een kanon van een schot dat het tandheelkundige werk van de keeper kon herschikken als ze dwaas genoeg waren om in de weg te staan.
De cijfers liegen niet
Robledo’s statistieken in Barnsley zijn het soort waardoor je rechtop gaat zitten. 45 doelpunten in 105 optredens. Dat is een doel om de 2,3 wedstrijden, in een tijd waarin worpen meer moeras waren dan oppervlakte en laarzen voelden alsof ze werden gesmeed uit overgebleven tankonderdelen. En vergeet niet-dit was een tijdperk zonder voedingsdeskundigen, huisartsenvesten of training voor warm weer in Dubai. Gewoon rauw talent, een sterke cuppa, en wat mevrouw Robledo ook in zijn snaptin had gepakt.
Hij was een levendwire in Oakwell – direct, onverschrokken en slim met de bal. Lokale rapporten beschreven hem als ‘moeiteloos’, maar de waarheid is dat hij elke keer dat hij aan dat rode shirt trok in een verschuiving. Of ze nu tussen de lijnen drijven of vanaf 20 meter naar huis schieten, hij was Barnsley’s aanvallende speerpunt. En hij liet het er gemakkelijk uitzien.
Een dubbel vertrek – met broer op sleeptouw
In 1949 kwam Newcastle United snuffelen – en ze wilden beide broersbroers. George zou niet ondertekenen tenzij Ted ook kwam. Stel je dat soort loyaliteit voor vandaag. Dus het paar ging in voor het noordoosten in een gezamenlijke deal ter waarde van £ 26.500 – serieuze munt op dat moment, genoeg om een straat of twee in Kendray te bouwen.
Barnsley -fans waren natuurlijk gestript. We hadden een juweeltje gevonden, hem gepolijst en net toen hij zijn hoogtepunt raakte, was hij weg. Maar er was geen bitterheid, alleen trots. We wisten wat we hadden – en we wisten dat hij bestemd was voor grotere dingen.
Zwart -witte glorie in St. James ‘Park
In Newcastle ging George van cultfiguur naar gecertificeerde superster. Twee FA Cup-overwinningen op de sprong, waaronder een matchwinnend doelpunt in de finale van 1952 tegen Arsenal-een staking die zo iconisch is, trok John Lennon het later uit het geheugen als een jongen. Die schets zou twee decennia later op het deksel van muren en bruggen belanden. Niet slecht voor een jongen die ooit van school stak om een bal rond West Melton te schoppen.
Zijn 33-doeltrek in het seizoen 1951–52 maakte hem de topscorer van de eerste divisie-en de eerste in het buitenland geboren speler die die kroon beweerde. Dat record stond bijna een halve eeuw onaangeroerd. De wil van Dwight Yorke, Thierry Henry en Sergio Agüero zijn nu misschien bekende namen, maar Robledo was er eerst – waaruit bewijst dat je niet hoefde te worden geboren in het zicht van Big Ben om het Engelse voetbal te veroveren.
Op het wereldtoneel – en terug naar zijn wortels
Hier is het gekke beetje – ondanks het opgroeien van nauwelijks een woord Spaans, vertegenwoordigde George uiteindelijk Chili in het WK van 1950 in Brazilië. Dat is hetzelfde als leren bonen koken op toast in Bolton en gevraagd wordt om paella voor Spanje te maken. Hij verzon ook niet alleen de cijfers – hij scoorde tegen de VS en droeg dat rode Chileense shirt met zoveel trots als hij die van ons deed.
Na de gloriedagen in Newcastle keerde George in 1953 terug naar Zuid-Amerika om te tekenen voor Colo-Colo-Chili’s grootste club. En nogmaals, hij sloeg de grond en eindigde als topscorer in back-to-back seizoenen. Hij was niet alleen een buitenlandse import; Hij werd een nationaal icoon.
Hij bleek later voor O’Higgins en noemde het een dag in 1961. Maar zelfs toen was hij niet klaar met teruggeven. Hij werd directeur bij Colo-Colo, werkte voor een mijnbouwbedrijf en werd uiteindelijk sportmeester op een school in Viña del Mar. Waar hij ook ging, hij verliet een erfenis.
Herinnerend aan Robledo
George Robledo stierf in 1989 op slechts 62 – veel te snel. Maar zijn nalatenschap, vooral hier in Barnsley, flikkert nog steeds als een schijnwerpers op een mistige Oakwell -avond. Hij bewees dat voetbal geen grenzen kent, die klasse schijnt door waar je ook vandaan komt.
In een tijd waarin buitenlandse spelers in het Engels voetbal zeldzamer waren dan een warme taart tijdens de rust, liet Robledo zien dat het kon worden gedaan-en gedaan met gratie. Vóór het hemelgeld, de agenten en de waanzin waren er George. Het ene jaar ondergronds enen en de lijn leiden bij Wembley het volgende.
Dus als je je ooit in het ponty -einde bevindt, pint in de hand en iemand de groten haalt – vergeet niet de Chileense jongen te vermelden die South Yorkshire zijn huis maakte, ons doelen, transplantatie en glorie gaf en Oakwell zoals weinigen verlichtte voor of sindsdien.
Bedankt voor de herinneringen, George. Je was een van onze eigen – zelfs als je wortels 7.000 mijl van Barnsley begonnen.
