Tegenwoordig wordt Lazio beschouwd als een eeuwige Europese ploeg. Voorafgaand aan dit seizoen had Lazio de afgelopen acht jaar deelgenomen aan de UEFA-competitie, zowel in de Europa League als in de Champions League. Maar in de jaren negentig had Lazio een honger naar intercontinentaal voetbal.
Nadat Lazio in 1974 hun eerste Scudetto had gewonnen, ging het plotseling een kwart eeuw zonder enig groot zilverwerk. Daarom besloot Lazio hun aandacht te richten op het aantrekken van een van de meest getalenteerde spelers in het wereldvoetbal en zich te richten op Paul Gascoigne.
Sterstatus en transfer naar Lazio
Nadat hij zichzelf al had gevestigd als een van de meest creatieve, onvoorspelbare figuren in de Engelse topklasse voor Newcastle en Tottenham Hotspur, haalde Gascoigne de krantenkoppen tijdens de FIFA Wereldbeker van 1990 toen hij Engeland helemaal naar de halve finales leidde. Hij daagde Diego Maradona uit voor de status van de beste speler van het spel, eindigde als vierde in het Ballon d’Or-klassement van 1990 en trok de belangstelling van een aantal topclubs.
Het leek voor hem klaar en afgestoft om voor £ 8,5 miljoen naar Lazio te gaan, alleen voor Gascoigne die zijn ACL scheurde in de FA Cup-finale van 1991 tegen Nottingham Forest en 18 maanden voetbal miste. Desalniettemin weerhield dit Lazio er niet van om hem uiteindelijk te contracteren voor een bedrag van £ 5,5 miljoen, waarbij Gascoigne een signeervergoeding van £ 2 miljoen ontving en een contract tekende ter waarde van £ 22.000 per week.
Voetbal Italië: verslaggeving van Paul Gascoigne
Om te profiteren van de landelijke opwinding rond Gascoigne’s verhuizing naar Italië, besloot de Britse gratis publieke televisiezender Channel 4 een innovatief nieuw programma te lanceren genaamd Football Italia.
Ze stuurden James Richardson naar Rome om een hands-on producer te zijn om segmenten met Gascoigne te filmen, maar toen ‘Gazza’ zijn filmsessies met regelmaat begon te missen, werd Richardson gedwongen om op te treden als de hoofdattractie. Dit zou ertoe leiden dat Richardson tien jaar in Italië zou gaan wonen en zichzelf zou vestigen als een van de meest geliefde voetbalpresentatoren in de industrie dankzij zijn uitstekende berichtgeving over het Italiaanse voetbal.
Tegen de tijd dat Richardson in 2002 terugkeerde naar Londen, bevond Gascoigne’s carrière zich in een periode van terminale achteruitgang als gevolg van een combinatie van alcoholisme, depressie en andere problemen buiten het veld, bevestigd door Richardson in een exclusief interview met The Laziali.
Paul was heel nuchter, heel natuurlijk, heel open. Ik bedoel, ik denk dat de dingen waarop je misschien terugkijkt en zegt: ‘Nou, misschien lag daar het probleem’, het feit was dat hij zo open stond voor mensen, dus hij had geen bescherming tegen mensen. En er werd zeker een beetje misbruik van gemaakt. Hij leek iemand die veilig was tegenover zichzelf.
Het is zo jammer dat hij zoveel problemen heeft ervaren, en ik denk dat de positie waarin hij zich in Rome bevond, vooral waar hij niet alleen onder enorme druk stond in termen van verwachtingen en het soort publieke aandacht, maar ook omdat hij ver weg was van zijn normale soort steunnetwerk, hem in dat opzicht waarschijnlijk niet heeft geholpen.
Maar hij was gewoon een aardige kerel, hij was zo’n aardige vent om mee te werken. Toen je hem eenmaal had laten zitten waar hij hoorde te zijn, was hij een droom. En voor de rest vergaf je hem meteen zodra hij kwam opdagen, omdat hij gewoon zo’n aardige vent was en is.
De ups en downs van het leven in Italië voor Gascoigne
Gascoigne maakte zijn Serie A-debuut op 27 september 1992 en speelde 45 minuten in een 1-1 gelijkspel tegen Genoa, een wedstrijd die werd uitgezonden in Groot-Brittannië en Italië. Terwijl Gascoigne worstelde voor consistentie in zijn terugkeer naar fitheid, kwam hij toch in de gunst bij de Biancocelesti-fanbase na het scoren van 4 doelpunten en 3 assists in 22 competitiewedstrijden, waarmee hij Lazio naar een vijfde plaats leidde, waarmee hij zich voor het eerst in 16 jaar kwalificeerde voor Europa.
Maar hoewel zijn genialiteit en technische finesse goed gedocumenteerd waren, kwam Gascoigne in botsing met de lokale media nadat hij talloze verslaggevers had geslagen en ook in een microfoon had gebraakt op live televisie, terwijl hij ook Lazio-eigenaar Sergio Cragnotti van streek maakte nadat Gascoigne hem had begroet door te zeggen “Tua figlia, grande tette” (“Je dochter, grote tieten”).
En toen hij uit vorm raakte, eiste Lazio-manager Dino Zoff dat hij aan het begin van het seizoen 1993/94 13 kg zou verliezen, anders zou hij zijn plaats in het eerste elftal verliezen. Gascoigne verloor het vet dankzij een agressief dieet, maar nadat Zoff hem had gezegd op vakantie te gaan om te herstellen van een blessure, keerde hij terug met overgewicht.
Hij deed het niet veel beter onder de nieuwe manager Zdeněk Zeman, die overkwam van Foggia en Zoff aan het roer verving. Na slechts twee doelpunten te hebben gescoord in 17 optredens in 1993/94, kwam het seizoen van Gascoigne voortijdig ten einde nadat hij zijn scheenbeen en kuitbeen brak terwijl hij probeerde Alessandro Nesta aan te pakken tijdens een training.
Gascoigne zou een jaar buiten actie zijn, voordat hij in april 1995 terugkeerde en de volledige 90 speelde tegen Reggiana en Padova en van de bank kwam tegen Roma en Cagliari. Hij slaagde er echter nooit helemaal in zich aan te passen aan de strenge trainingsaanpak van Zeman, waarbij de Engelsman zijn coach een aantal keren irriteerde, bijvoorbeeld toen hij zijn fluitje pakte en deze op een gans plaatste die het oefenterrein van Lazio bezocht.
Dat is de reden waarom Gascoigne, na slechts drie jaar in de Italiaanse hoofdstad, besloot een nieuw avontuur in Schotland te beginnen en zich in juli 1995 bij Rangers aan te sluiten voor een clubrecordbedrag van £ 4,3 miljoen.
Hoewel Paul Gascoigne de hype bij Lazio nooit helemaal heeft waargemaakt, leeft zijn Italiaanse avontuur dertig jaar later voort in de herinnering van zowel Engelse als Italiaanse voetbalsupporters.
