Begin van het nieuwe hoofdstuk voor nieuwe editie van ‘Torenta Blanca’ (White Storm) – uit eind oktober/november in Spanje. T&B Editores.
Het is 14 augustus 2024, het is donker, vrij laat, en ik loop door de verlaten hoofdstraat van een klein stadje genaamd Villadepalos, in de provincie León, ongeveer honderd kilometer ten oosten van de Galicische grens. Een hond blaft in een tuin in de buurt en de krekels klikken even stil. Ik heb mijn vrouw achtergelaten in het heiligdom van het kleine boetiekhotel waar we verblijven voor de nacht, beroemd om de prachtige diners van de eigenaren – wat de enige reden is dat we hier zijn. We rijden een paar dagen door de regio en het klonk een redelijke plek om te stoppen. Het diner was prima, maar omdat het kleine hotel geen televisie heeft, ben ik weggelaten om te zien of ik Kylian Mbappé kan vinden. Ik verwacht niet dat ik hem in deze donkere en stille straat moet begroeten, omdat hij enkele duizenden mijlen naar het oosten speelt in het National Stadium in Warschau in de UEFA Super Cup-finale tegen Atalanta in Italië, maar omdat hij zijn langverwachte debuut voor echt maakt Madrid Ik heb het gevoel dat ik ten minste een van de tweede helft moet kijken. Ik was in de Montjuic toen Messi zijn debuut maakte als een sub voor Barça tegen Espanyol en ik was in de Bernabéu voor Cristiano’s eerste wedstrijd daar, dus ik denk dat ik de traditie moet behouden, min of meer.
Na een paar minuten strompelen door het donker bespioneer ik een klein ronde licht in de verte naar de rechterkant van de weg, het estrella Galicia-bord dat indicatief is voor een mogelijke bar en menselijke inzittenden.
Terwijl ik het glanzende bord nader, straalt een plotseling gebrul uit zijn smalle deur naar de stille straat. Ik heb mijn Bethlehem -stabiel gevonden en ik neem aan dat Real Madrid net heeft gescoord. Ik loop de kleine smerige bar binnen en net als de krekels enkele ogenblikken eerder, sterft het geluid onmiddellijk naar beneden. De tientallen mensen die daar zijn – de lokale bevolking die ik veronderstel – staren naar me zoals ze zouden kunnen bij Clint Eastwood, die net zijn paard buiten heeft verlaten en binnenkwam voor een drankje en een vuurgevecht. De inzittenden hebben verschillende soorten, maten en leeftijden, mannen en vrouwen allemaal gekleed in real madrid shirts, verschillende kleuren uit verschillende jaren. De tv hangt iets naar links boven de toegangsdeur, waardoor het lijkt dat ze echt geïnteresseerd zijn in mij, en ik voel me enigszins ongemakkelijk terwijl hun ogen me binnennemen, een vreemde zonder duidelijke band met Real Madrid. Ik loop naar de bar aan de rechterkant waar ik een lege ontlasting zie en wacht tot de barman mijn aanwezigheid erkent. De tv-shows de score (1-0), en het is Federico Valverde die ze net heeft gejuich. ‘¿Tienes un tinto?’ (Heb je een rode wijn?) Vraag ik uiteindelijk, omdat de barman me blijft negeren. Hij heeft de vermoeide uitstraling van een man voor wie het leven niet helemaal heeft uitgewerkt zoals hij had gewenst. ‘Sí’ antwoordt hij, en een wenkbrauw op in de klassieke Ancelotti -stijl. ‘Tengo Blanco También’ (ik heb ook wit) voegt hij eraan toe. Een cabaretier, uiteraard.
Ik zit op de ontlasting en zie de tweede helft zich ontvouwen. Ik had niet verwacht dat ik een bar vol fans van Real Madrid zou binnenlopen, maar het dichtstbijzijnde professionele team is Ponferradina in het oosten, in de Primera Rfef, gelijkwaardig aan de oude Segunda B, en de grotere regio Castilla-León heeft de neiging om zijn sympathieën te leunen richting Real Madrid in tegenstelling tot de Galicische teams, ondanks dat ze geografisch dichterbij zijn. De lokale bevolking blijft me negeren, hun ogen gericht op het scherm. Mbappé is af en toe betrokken, maar flitst rond en ziet er enigszins verloren uit, omdat een debutant past die nog niet concurrerend heeft gespeeld met zijn teamgenoten. Atalanta beheert een paar aanvallen en de lokale bevolking schuifelt nerveus tot Vinicius, afdwalen naar de rechterkant, schuift een centrum over het gras dat niemand bereikt tot de Engelsman Bellingham, de nieuwe held van het vorige seizoen, de bal aan de linkerrand van het gebied pakt en bevordert een paar stappen. Mbappé, instinctief
Inzicht in zijn intentie komt een ruimte tegen achter drie verdedigers waardoor Bellingham een opzettelijke pas afloopt. De bal loopt enigszins naar rechts, maar Mbappé, met zijn karakteristieke rechtopstaande sprint, vangt de bal omhoog en kraakt hem de eerste keer in het dak van het Italiaanse net, naar de vreugde en opluchting van fans, sponsors en investeerders over de hele wereld. Hij is afgeleverd.
Hier in een kleine obscure bar in de duisternis van een Spaans provinciaal dorp, heeft de zwarte Fransman, zoon van een Algerijnse moeder en Kameroenische vader een verbazingwekkend effect gehad op de lokale bevolking. Ze springen uit hun stoelen en vuist in de lucht, knuffel en dansen tijdelijk alsof er net is begonnen, en schreeuwen semi-pretwale aanbiedingen naar de goedaardige goden van voetbal, kijkend vanuit de lucht hierboven. Een jongere man rent de Dark Street in en Hollers ‘¡vamos – Hostia!’, Waarschijnlijk de krekels opnieuw het zwijgen van de krekels. De oude man naast mij merkt mijn relatieve stilte op en vraagt ’Que Te Pasa? ¿Eres de barça? ‘. (Wat is er aan de hand? Ben je een fan van Barcelona?) Ik glimlach zwak. Iemand heeft tenminste met me gesproken.
Kylian Mbappé is bijna altijd in schot terwijl de camera’s zijn glimlachen vastleggen en de spelers omarmen aan het einde van het spel voordat de supercopa wordt opgevoed. Terwijl ‘El Cafe de Pablo’ zijn bewoners geleidelijk leegt in de hete Spaanse nacht, is het een gelukkige symbolische scène in Warschau op de tv boven de deur, met de nieuwste in een lange lijn van Galácticos die nu in het Real Madrid -verhaal bedekt – een verhaal We zijn voor het laatst vertrokken aan het begin van het Julen Lopetegui -regime in de turbulente zomer van 2018.
Phil Ball, september 2024
