Vooruitlopend op het schot van Inter Milan op Champions League Glory in de finale tegen PSG op zaterdag, kijkt Sports Mole terug op het record van Nerazzurri in eerdere finale in de competitie
Inter Milan zal proberen meer zilverwerk toe te voegen aan hun glinsterende trofee-kabinet wanneer ze zaterdagavond tegenover Paris Saint-Germain in de Champions League-finale in München staan.
De Nerazzurri heeft zeker de voorsprong als het gaat om de Europese stamboom, die negen continentale en internationale trofeeën in hun illustere geschiedenis hebben gewonnen, en ze zullen in het weekend willen toevoegen om ‘Il Decimo’ toe te voegen in de Allianz Arena.
Inter heeft genoten van succes in alle competities van UEFA, en het is in de Champions League waar ze vaak hun grootste nachten hebben gehad, maar ook enkele van hun ergste.
Voorafgaand aan de gelegenheid van het pronkstuk op zaterdag, kijkt Sports Mole terug naar Inter’s Record in Champions League Finals gedurende hun geschiedenis.
© Imago
Toen Real Madrid voor het eerst genoot van hun dominantie in Europa, namen ze deel aan hun zevende finale in 1964, nadat ze vijf van de vorige zes hadden gewonnen, terwijl Inter deelnam aan hun eerste.
Het was het eerste seizoen van Inter in Europa helemaal, en door Everton, Monaco, Partizan Belgrado en Borussia Dortmund te verslaan, ontmoetten ze Real Madrid in de finale, die werd gehouden in Wenen.
Los Blancos were no match for the Nerazzurri though, as the Italian side came out on top, winning 3-1 at the Praterstadion, thanks to a brace from Sandro Mazzola, and another from Aurelio Milani, as the legendary Helenio Herrera saw his men get the better of a Real team that included Ferenc Puskas, Alfredo Di Stefano, Paco Gento, and Amancio.
1965: Inter 1-0 Benfica
Niet tevreden met slechts één Europese beker in hun trofee -kast, ging Inter de hel voor leer om het het volgende jaar opnieuw te winnen.
Een andere Merseyside-club verslaan onderweg in Liverpool, evenals Dinamo Boekarest en Rangers, in de laatste Inter werden gekoppeld aan Benfica, die al tweevoudig winnaars van de competitie zelf waren en Eusebio in hun gelederen hadden.
Inter had echter een thuisvoordeel, omdat de finale werd gespeeld in San Siro voor maar liefst 89.000 toeschouwers, en ze maakten het comfort van huis comfort, waarbij Braziliaanse brede man Jair het enige doelpunt scoorde kort voor de rust, omdat de Italianen de titel behielden die ze het voorgaande jaar hadden gewonnen.
1967: Inter 1-2 Celtic
© Imago
Inter slaagde er niet in om de finale in 1966 te bereiken en viel in de halve finale naar Real Madrid, maar ze maakten het goed door ervoor te zorgen dat ze in 1967 terugkeerden en wraakte op Los Blancos, voordat ze CSKA Sofia versloeg in de halve finale om een showdown met Celtic in Lissabon op te zetten.
Voor het eerst was Inter echter niet succesvol in een Europese finale, met 2-1 naar het team dat nu voor altijd bekend staat als de ‘Lissabon Lions’, gezien de moed die ze toonden om terug te vechten om achter te gaan.
Celtic waren debutanten in de competitie, en geen enkele Britse club had het ooit gewonnen, wat betekent dat ze de underdogs waren, en dat leek gerechtvaardigd toen Mazzola Inter voorop bracht met een vroege boete, maar na het interval brulden de Schotten terug, met Tommy Gemmell en Stevie Chalmers die de doelen netten die het spel op zijn hoofd, de glay van Glory van Jock Stein konden.
1972: Inter 0-2 Ajax
© Imago
Na een afwezigheid van vijf jaar in de concurrentie na de nederlaag tegen Celtic, keerde Inter terug in het seizoen 1971-72, en nam opnieuw de Europese beker veroverd, des te beter van Aek Athene, Borussia Monchengladbach, Standard Luik en hun 1967-vijanden Celtic om de finale te bereiken, waar Ajax werd geworden.
Dit was het legendarische Ajax -team, waaronder onder andere Johan Cruyff en Johan Neeskens, en vormde de ruggengraat van de Nederlandse ploeg die in de jaren zeventig een revolutie teweegbracht in het voetbal.
Met dergelijk tentoongestelde talent was het geen verrassing dat Ajax het beter kreeg van Inter in de finale in De Kuip in Rotterdam, met behoud van de titel die ze een jaar eerder hadden gewonnen, omdat de Inter Side, die enkele van hun winnaars uit de jaren zestig uit de jaren zestig omvatte, zoals Jair en Mazzola, geen partij waren voor Cruyff, die beide doelpunten in de finale liep.
© Imago
Het duurde bijna vier decennia voordat Inter terugkeerde naar het toppunt van het Europese clubvoetbal, ondanks de explosie in kwaliteit in de Serie A in de jaren negentig, omdat de competitie in het Italiaanse spel gewoon te groot voor hen was om de als Juventus en AC Milan voor een groot deel van die tijd te gebruiken.
Onder Jose Mourinho veranderde echter allemaal, en na de Serie A -titel en de Coppa Italia al te hebben genomen, hadden ze de kans om de eerste Italiaanse club te worden die de treble won toen ze in 2010 tegenover Bayern München tegenover Bernabeu tegenover de Bernabeu stonden.
The final that was not the final had already taken place in the semis, when Mourinho outwitted Pep Guardiola and his Barcelona side against the odds, winning 3-2 on aggregate, and the Nerazzurri entered the 2010 final as slight favourites, and that was justified, as Diego Milito, who had already scored the goals that won them the Scudetto and the Coppa, netted twice in the final to bring European glory to the black and blue half of Milaan voor de derde keer.
© Imago
Nadat hij na de exit van Mourinho in de Doldrums had gezonken, werd de heropleving van Inter het meest geïllustreerd door hun run naar de Champions League-finale in 2022-23 onder Simone Inzaghi, die door een groep ging die Barca en Bayern omvatte, voordat hij City Rivals Milan in de semi-finale verslagen.
Die stelde zich in met een ontmoeting tegen Man City in Istanbul, waarbij Guardiola een persoonlijke vendetta wil wreken uit 2010, en het winnen van de treble met de club en hun allereerste Champions League -titel ooit.
Helaas voor Inzaghi en Inter was Guardiola succesvol in die ambities, omdat Rodri’s tweede helft staking de finale besloot, ondanks dat inter misschien wel het betere team was voor grote periodes, de lat raakte door Federico Dimarco en Romelu Lukaku een gouden kans in de stervende stadia zag.
