Op dat moment, Tykes. Trek een bank omhoog, giet jezelf een brouwsel (of iets sterkers) en laten we het hebben over een van de meest opwindende, irritante en ronduit onvergetelijke vleugelspelers ooit om Oakwell te sieren. Een jongen die je deed geloven dat alles mogelijk was – zelfs toen we 17e waren en glijden. Een speler die drie mannen kon verslaan, de vierde verliest, sloeg hem opnieuw en slaat het vervolgens in de bovenste prullenbak vanaf 30 meter. Dat klopt – Adam Hammill.
Van Merseyside tot magie
Geboren op 25 januari 1988, in de machtige voetbalketel van Liverpool, kwam Hammill in dezelfde week de wereld binnen T’Pau’s “China in Your Hand” stond bovenaan de hitlijsten – echt passend voor een kerel die later verdedigers het gevoel had dat verdedigers zich als porselein -poppen in een geplaveide straat laten voelen in een geplaveide straat.
Hij is misschien niet Barnsley geboren, maar dat Scouse -vertrouwen – grenzend aan eigenwijsheid – werd een deel van zijn charme. Hij was een Liverpool -jongen door en door, droomde ervan Giggs of Owen te emuleren. Maar zijn weg naar grootheid ging niet door Anfield. Het ging door Dunfermline, Blackpool … en uiteindelijk, glorieus, Oakwell.
De eerste komst: voeten als vuurwerk
Toen Adam Hammill in februari 2009 in bruikleen was, voelde het alsof iemand een Romeinse kaars de vleugel had overgebracht. Hij was rauw, grillig en onvoorspelbaar – maar in heck heeft hij je van je stoel gehaald. Slechts 14 optredens dat seizoen, maar iedereen kwam met vonken. Die screamer tegen Scunny? Juiste netto-busting spullen.
We maakten het die zomer permanent, en plotseling hadden we een vleugelspeler die niet alleen probeerde zijn man te verslaan – hij stond erop. Full-backs bleven gedraaid als biermatten in de wind. Hij koos niet altijd de juiste optie, maar toen hij dat deed, was het speciaal. Weet je nog dat solo -doel tegen Coventry? Pak het bijna halverwege op en danste door het kavel alsof het vijf-a-side was bij Metrodome. Subliem.
Wolven komen bellen – de glazen slipper past niet
In januari 2011 snoof de Premier League het talent en wolven zwaaiden met het chequeboek. Hij ging weg – en eerlijk spelen. Maar het klikte nooit helemaal. Hammill bij Wolves was als Banksy een paint-by-numbers geven. Een systeemspeler die hij niet was.
Lening spreuken bij Boro en Huddersfield volgden – en ja, de laatste had zijn aandeel in tabloid -drama. Een nachtclubincident, een geschorste straf, gemeenschapsdienst … een moeilijk hoofdstuk. Maar net als elke juiste verlossingsboog was de comeback beter dan de val.
De tweede komst: Redemption in Red
November 2015. De verloren zoon keert terug. En ook niet in een slappe Swansong -stijl, ook niet. Hammill kwam terug als een jongen op een missie. Deze keer, niet alleen om te opwinden, maar om te leveren.
En oh, bezorgde hij.
Hij was de hartslag van die Legendary League One -promotiekant onder Hecky. Het team dat van onderste vier naar de top zes ging in een wervelwindscheuring van geloof, late winnaars en Hammill Screamers. En in de play-off finale bij Wembley tegen Millwall schreef hij zichzelf in folklore met dat doel. Snijdt binnen. Knal. Bovenhoek. Het soort doel waarover je je kleinkinderen vertelt – zelfs als ze het al 20 keer hebben gehoord en het commentaar uit het hoofd kennen.
Ledematen, linkse pennen en liefdesaffaires
Hij bleef tot 2018. Een paar verwondingen, een paar inconsistente patches – maar altijd een bedreiging. Hammill was nooit een gestage 7/10. Hij was een 3 of een 9. en we hielden er van hem.
Hij zou je op de rand van waanzin kunnen frustreren, maar om dan een kruis op een sixpence of hamers te slaan van de parkeerplaats. Een echte bokskakvleugel-een stervend ras. Niet één voor tactiekborden en warmtemaps. Meer zoals jazz met laarzen aan.
Final Whistle: The Cult Hero We We Wee nooit vergeten
Na Oakwell deed hij de rondes-St Mirren, Scunny, zelfs de niet-League Wilds met Litherland Remyca en Prescot-kabels. Een kerel die nog steeds speelt voor de liefde van het spel, lang nadat de felle lichten dimden.
Maar voor ons is het eenvoudig.
Adam Hammill was niet alleen een speler – hij was een gevoel. Een schok van elektriciteit langs de touchline. Een moment van chaos toen je het het minst verwachtte. De jongen met de linkervoet die het ponty -einde maakte brullen en verdedigers in paniek.
Hij gaf ons Wembley. Hij gaf ons magie. En ja, hij gaf ons ook migraine. Maar in de geschiedenis van Oakwell Mavericks hebben weinigen het ooit opgelost zoals hij.
Bedankt, Adam. Voor de doelen, het transplantaat, het gruis – en de glorieuze, glorieuze onvoorspelbaarheid.
Je was nooit saai, jongen. En we zouden je op geen enkele andere manier hebben gehad.
