Sinds de overname van PSG door Qatar Sports Investments – een dochteronderneming van Qatar Investment Authority, had het soevereine vermogensfonds van het land – Les Parisiens een onflatteuze reputatie in Europa. Nog niet zo lang geleden werd PSG gezien als een feckless, richtingloze, onzorgvuldige assemblage van te veel betaalde en te dure voetbalspelers wier aanwezigheid in de Champions League vrijwel gegarandeerd was gezien hun dominantie in Ligue 1.
Wat hun prestaties betreft in de Premier Club-competitie van Europa, PSG heeft meestal onderpresteerd en verdiende zelfs een reputatie als grote bottelaars. De Remontada 2017 tegen Barcelona en de ineenstorting van de tweede helft van 2022 in Santiago-Bernabéu waren de belangrijkste voorbeelden van de laatste. Dergelijke teleurstellingen maakten PSG de lachende voorraad van Europa. In 2023 sneed PSG Christophe Galtier los om Luis Enrique aan te stellen, wiens eerste beslissing was om Neymar Jr. en Marco Verratti, twee oriëntatiepunten van het QSI -tijdperk, te vertellen om weiden nieuw te vinden. Vanaf dat moment werd PSG eindelijk een sympathiek team op weg naar de finale van de Champions League van zaterdag. Hier is hoe.
Luis Enrique, de energieke baas met een ijzeren vuist
In de loop der jaren had PSG coaches op hoog niveau zoals Carlo Ancelotti, Thomas Tuchel of Mauricio Pochettino benoemd. Toch heeft geen van hen een grotere impact gehad dan de voormalige Spanje -manager. Luis Enrique transformeerde een onderpresterende ploeg in een samenhangende eenheid om rekening mee te houden. De voormalige hoofdcoach van Barcelona creëerde heel veel een team naar zijn eigen imago: zelfverzekerd in hun kracht, energiek, gedisciplineerd en slim.
Het gevoel van kameraadschap Luis Enrique bijgebracht aan PSG is duidelijk bij het zien van voorwaartse spelers die teruggaan om hun vrienden te helpen, iets dat zo zelden plaatsvond toen Lionel Messi, Neymar en Kylian Mbappé samen te zien zijn. Luis Enrique slaagde er ook in om het beste uit spelers te halen in hun piekjaren, zoals Gianluigi Donnarumma, Achraf Hakimi en, vooral, Ousmane Dembélé, wiens overgang van Gung-Ho rechter vleugelspeler naar Lethal Centre-forward volledig onverwacht was.
De speelstijl van de Spanjaard, zijn resultaten, zijn toewijding om Frans te leren, zijn vermogen om na te denken over zijn eigen eerdere fouten en de genade waarmee hij met persoonlijke tragedie te maken heeft, zijn respect waard.
Een coherent sportbeleid
Een van de vele kritiek op PSG gericht op PSG was de duidelijke mismatch tussen wat het team nodig had en de spelers die de club ondertekende. Het duidelijkste voorbeeld hiervan is de werving van de toenmalige vrije agent Lionel Messi in 2021. Het ondertekenen van de Argentijnse legende maakte absoluut geen sportieve zin en zijn tweejarige betovering kan worden beschouwd als een mislukking, zowel voor hem als voor PSG. Hetzelfde kan gezegd worden van Sergio Ramos.
Gelukkig zijn lessen geleerd. Onder begeleiding van Sporting Director Luis Campos verschoof PSG van het bling-bling tijdperk naar een jeugdgericht beleid met de nadruk op Franse spelers, wiens motivatie om het beste team van het land te vertegenwoordigen ongetwijfeld achterblijft. Zo’n revolutie was niet zonder falen ervan. Twee jaar geleden tekende PSG Randal Kolo Muani voor € 90 miljoen, Manuel Ugarte voor € 60 miljoen en lokte gratis agenten Milan Skriniar en Marco Asensio met hoge lonen.
De vorige transfervensters toonden het vermogen van PSG om weer op de been te komen. Ze ondertekenden João Neves van Benfica voor € 60 miljoen, de helft van de prijs van zijn vrijlatingclausule, en verkochten vervolgens Ugarte – wiens neiging om fouten en traagheid te plegen schadelijk bleek voor Luis Enrique – voor een vergelijkbaar bedrag. Neves bewijst een absolute hit, net als Désiré Doué.
PSG blijft heel erg een club van de staat met bijna niet-beperkte fondsen, maar ze worden tenminste gezien als serieuze operators op de markt. Bovendien aarzelen de Ligue 1 -kampioenen niet om groot te besteden als een marktkans te goed wordt om te negeren, zoals Napoli Wantaway -vleugelspeler Khvicha Kvaratskhelia.
Een nieuwe werkethiek
De Georgische vleugelspeler vestigde zich naadloos in de ploeg en belichaamt waar PSG nu voor staat. Kvaratskhelia is tegelijkertijd een throwback-met zijn verlaagde sokken, zijn George best-achtige look en elite dribblingkwaliteit-en een moderne vleugelspeler. De voormalige Napoli-man is een onbaatzuchtige en onvermoeibare speler, zoals blijkt uit zijn all-action display tegen Arsenal in de halve finale van de Champions League. Kvaratskhelia richtte de opener van Dembélé op in het Emirates Stadium, herstelde meer ballen dan alle spelers op het veld en hielp Nuno Mendes om zijn tegengestelde nummer, Bukayo Saka, teniet te doen.
De bereidheid van PSG -spelers om samen te spelen is ook duidelijk wanneer hun front drie hun posities doormaakt om nog minder voorspelbaar te worden. Liverpool-schipper Virgil van Dijk-misschien wel de beste center-back ter wereld-sprak onlangs over hoe we onder de indruk waren van de speelstijl van Les Parisiens en de inspanningen die ze toonden toen de twee partijen botsten in de Champions League Last-16.
Een paar jaar geleden zou PSG zeker verloren hebben in een game met hoge inzet in een sfeer zo vijandig als die van Anfield. Maar deze uitbundige, onvermoeibare en jonge PSG zijn een ander ras. En op zaterdagavond konden ze de tweede Franse kant worden die de grootste prijs van allemaal won, de Champions League. En als ze dat niet doen, hebben ze nog steeds iets dat ze erg ontbraken: waarschijnlijkheid en het respect van hun collega’s.
GFFN | Bastien Cheval
