La Liga is weer bij Barcelona. Hier is hoe ze het dubbele hebben gedaan | Barcelona

WAY na middernacht en bezoekuren waren al lang klaar, maar ze waren nog maar net begonnen en ze zouden de patiënt niet achterlaten met appendicitis die daar alleen lag, niet op dit moment. Dus Pedri González, Dani Olmo, Iñigo Martínez en Eric García huurden vier stadsfietsen en fietste Avinguda diagonaal in het donker. Ze waren naar Cornella geweest en kwamen terug met de competitie, dubbel gedaan. Ze waren naar het trainingsveld gegaan in Sant Joan Despí, door Bad Moon opkomen die uit het balkon opliep met de fans hieronder. Nu gingen ze naar het ziekenhuis om het moment te delen met Ferran Torres, onlangs uit noodoperaties en keken vanuit de afdeling terwijl hij een kampioen werd zoals zij.

Aan het einde van het spel dat eindelijk de titel won, werd een campagne afgesloten met overwinningen op Real Madrid eerst en Espanyol vier dagen later, net zo goed als het wordt, was het eerste waar Hansi Flick werd gevraagd, was waar hij het meest trots op was. “PFFF,” antwoordde de coach. “Ik denk niet dat we hier tijd voor hebben …” Er was zoveel, daarom was er een lange pauze voordat hij eindelijk zei: “Het belangrijkste is dat je je als een gezin voelt. De sfeer in de kleedkamer is zo geweldig; ik heb dit nog nooit eerder gezien. Ze zorgen echt voor elkaar.” En dat was waarom toen hem werd gevraagd wiens competitie dit was – die van Lamine Yamal? Zijn – hij antwoordde: “Barcelona. Dit gaat niet over één man.”

Lamine Yamal had het buitengewone doel gescoord dat het allemaal had ingesteld, een andere staking zo erg van hem. Niemand had gespeeld zoals Pedri had. En Raphinha was betrokken geweest bij 59 doelpunten in alle wedstrijden, een kapitein herstelde zich voor de zaak. Maar oorzaak is het woord: dit ging over allemaal. Denk na over dit seizoen en elke speler was beter dan voorheen; Samen waren ze beter geweest dan wie dan ook, en veel leuker. Toen Fermín López de tweede op donderdag scoorde, won La Liga met nog twee wedstrijden over, het was het 97e competitiedoel van Barcelona, ​​hun 169e algemeen, niemand in de buurt. Acht waren tegen Real Madrid, en dat is gewoon de competitie; Er waren er acht meer over de Super Cup en de Copa del Rey.

Tegen die tijd was Barcelona die de competitie won, zich natuurlijk, onvermijdelijk, goed, maar dat was het niet altijd zo. Dit seizoen hoefde niet te eindigen met Wojciech Szczesny die een dikke sigaar rookte, althans niet in de kleedkamer van Cornellà; Het was begonnen zonder dat hij een voetballer was. Het hoefde niet te eindigen met Marc Casadó op de schouders van supporters in Canaletes, traditioneel verzamelpunt voor Cule -feesten, en als hij 10 maanden geleden was gegaan, had niemand het gemerkt. Het hoefde niet te eindigen met Alex Balde Bare-Chest en hangen uit het zonnedak, zingend. Of met Joan Laporta in Luz de Gas, of misschien deed het dat. Maar de rest moest niet gebeuren.

Madrid had Kylian Mbappé toegevoegd aan een team dat net de League en European Cup had gewonnen. Atlético Madrid had meer dan wie dan ook uitgegeven. Barcelona, ​​ver achter vorig seizoen, had Olmo getekend, het is waar, maar kon hem nog niet registreren. En de speler die ze het meest hadden nagestreefd, was aan hen ontsnapt, dus moesten ze genoegen nemen met het beste in plaats daarvan. Ze hadden hun coach Xavi Hernández zijn contract in september zien vernieuwen, in januari ontslag nemen, overtuigd zijn om in april door te gaan en in mei ontslagen te worden. Maar nu hadden ze Hansi Flick, die een plan had plus de persoonlijkheid om het op zijn plaats te zetten.

Er was een verandering van cultuur en sfeer, een ernst die licht wordt gedragen. Jules Koundé zat wedstrijden tegen Espanyol en Alavés, gestraft omdat hij een paar minuten te laat was, en deed het niet opnieuw. Iñaki Peña verloor zijn plaats volledig om dezelfde reden, of tenminste dat was het eerste excuus. Er was een verandering in de fysieke voorbereiding. Er was ook een verandering in de touchline en de perskamer, een kalmte over een coach die niet in al het lawaai is getrokken, niet één keer klaagde, zelfs wanneer Olmo niet beschikbaar was. Bovenal was er een verandering in idee en de overtuiging om het door te zien.

Barcelona ging op de aanval met alles wat ze hadden. Vooral hun lef: laat staan ​​je hoofd te steken waar de laarzen vliegen, dit is moed. Ook leuk, als je het goed hebt. Als er een stat is die het seizoen definieert, is het misschien dat Barcelona 289 keer buitenspel heeft gevangen; Niemand in Europa is zelfs binnen honderd van hen. Hun tegenstanders hebben 38 doelpunten gehad uitgesloten voor buitenspel. De marges zijn misschien goed geweest, het kan als een risico aanvoelen en het onderbewustzijn van sommige spelers kan schreeuwen “Doe het niet!”, Maar het is geen geluk; Het is een plan, precisie uitgevoerd en het leven is goed geleefd op de rand.

“Er waren twijfels omdat het anders was, maar we kunnen de resultaten nu zien,” zei Flick. “Terugvallen helpt ons niet. Het belangrijkste punt is om druk op de bal te krijgen. We trainen dit. De eerste speler begint de dynamiek om te drukken en dan gaat de volgende. We willen dat de tegenstander niet duidelijk kan passeren. Misschien niet de eerste, niet de tweede; misschien krijgt de derde speler de bal. Dat is wat we trainen en iedereen is inbegrepen.”

Er is iets van de onbevreesde jeugd daarin, omarmd door de coach en natuurlijk uitgedrukt door Lamine Yamal-en er gebeurt iets heel speciaals met de 17-jarige, de speler Simone Inzaghi zei dat “elke 50 jaar wordt geboren”. “Als je de baby’s ziet die ze altijd willen leren, willen je leren: het zit in ons DNA en dit is wat ik wil van de spelers,” zei Flick. “Ze hebben deze honger en dat is voor mij cruciaal.” Op de openingsdag van het seizoen had Barcelona drie 17-jarigen in hun startende XI. Op de dag dat ze de titel wonnen, speelden negen academieproducten. Ze hadden de jongste gemiddelde leeftijd in La Liga.

Maar het is niet alleen zij en aan de andere kant van het spectrum stond Robert Lewandowski. Xavi had niet graag hem willen houden-een belangrijke factor in de beslissing om van coach te veranderen-maar Flick zette hem terug in het gebied, en als er nog enkele twijfels overblijven, torres een bekwame soms zelfs superieure vervanging, ging de paal op weg naar een seizoen van 40 doelpunten. Toen hem in die openingsmaanden werd gevraagd wat hij had gedaan, zei Flick dat dit gewoon de Robert was die hij altijd had geweten. Toen Marc-André Ter Stegen zijn knie verwondde, belde Lewandowski Szczesny en overtuigde hij hem om met pensioen te komen; Nu is hij een dubbele winnaar.

Een andere veteranen zijn van vitaal belang geweest, Martínez vooral naast Pau Cubarsí. Koundé ook. Tegen de laatste maanden werd Frenkie de Jong wat Frenkie de Jong altijd zou moeten zijn. Raphinha voelde zich belangrijk en reageerde met het seizoen van zijn leven. Pedri’s centraliteit ten opzichte van alles sprak over talent, maar ook over de verschuiving in de fysieke voorbereiding, flick en bedankte sportdirecteur Deco publiekelijk voor het binnenhalen van nieuw medisch en fitnesspersoneel. Pedri ging naar een diepere plek op het veld en controleerde alles; Net zo belangrijk was dat hij überhaupt op het veld stond. Nog steeds slechts 22, de man die de afgelopen drie jaar 75 wedstrijden miste, begon zijn 33e competitiewedstrijd in Espanyol. Niemand heeft meer kilometers bedekt of meer ballen hersteld.

De verandering is goed geweest voor ze allemaal. “We hadden die frisse lucht nodig,” zei Lamine Yamal. Maar zelfs het optimistische, en Laporta is altijd optimistisch (en het moet vaak worden toegevoegd), had niet kunnen denken dat dingen zoveel zouden veranderen. Flick vertelde zijn spelers dat de start van vitaal belang was: ze moesten punten op het bord krijgen, terwijl Real Madrid zich aanpaste aan Mbappé. Ze wonnen elke wedstrijd tot de eerste Clásico, en die nacht versloegen ze Madrid met 4-0; Ze betrapten hen ook 12 keer buitenspel, wat een intentieverklaring was, het seizoen opgezet.

Barcelona verloor echter hun kapitein en keeper. Toen kwam wat de coach “shit november” noemde, wat ongeveer goed was, behalve dat het ook in december duurde, slechts zes punten verdiend van 24 en het voordeel verloren. Ze zouden zich ook zeven punten achter Madrid bevinden en ook Atlético achtervolgen. In de laatste wedstrijd van 2024 domineerden ze de kant van Diego Simeone, maar verloren 2-1 in Montjuïc, neergeschoten door de hitman. Het was hun derde opeenvolgende nederlaag thuis, na Leganés en Las Palmas, twee van de onderste drie.

Het gebeurde niet meer ergens in Spanje, zelfs niet toen ze terugkwamen van die nederlaag in Milaan en twee naar Madrid gingen, titelrace terug. Tot zover te zijn ontdekt, zozeer voor angst. Ze zijn misschien afgebrokkeld, een normaal team zou waarschijnlijk hebben gedaan; In plaats daarvan produceerden ze hun 10e comeback en scoorden ze vier in minder dan een half uur, waardoor Madrid uit elkaar werd gezet, dus je kon het vergeven worden om te denken dat ze de eerste twee hadden toegestaan, alleen voor de lol. Gedurende 24 minuten kwam Madrid niet uit hun helft. Ja, letterlijk. Op donderdagavond namen Szczesny en Lamine Yamal ze mee naar een andere overwinning. Ze hadden het gedaan.

In een periode van acht weken in het midden van het seizoen had Barcelona slechts één gewonnen, maar beide kanten daarvan luidden hun record: 29 overwinningen, één gelijkspel, één verlies, één superbeker, één Copa del Rey en één competitietitel. “Als ik de mensen zie en ze gelukkig zijn en ze glimlachen, voor mij is het het beste. Het is tijd om te vieren,” zei Flick donderdagavond en dat betekende dat ze allemaal vier fietsen op weg zijn naar de diagonaal in de kleine uren met kampioenen aan boord.