De verbazingwekkende Champions League-overwinning van Paris Saint-Germain is een triomf voor de collectieve kunstenaarschap van een samenhangende eenheid over het individuele vermogen van een groep supersterren.
Het waren de mannen van Inter Milan tegen de jongens van Paris Saint-Germain op papier. Het waren PSG’s mannen tegen Inter’s Boys op het veld.
Zelfs een anders veroverende Barcelona-gewas kon de sluwe Francesco Acerbi, Henrikh Mkhitaryan en Yann Sommer niet te veel te slim af zijn in de halve finale van de Champions League, waar de mannen van Simone Inzaghi bewezen dat hun aanval net zo verwoestend kan zijn als hun verdediging diligeerd is.
De leider van de Nerazzurri is altijd aangekondigd als een scherpzinnige tacticus; In staat om de output van zijn kant te maximaliseren met beperkte financiële middelen in vergelijking met enkele Europese superkrachten, dankzij een voorheen onverzettelijke samenhangende eenheid.
Toch ging alles razendig mis voor de Italiaanse reuzen in München, tot het punt waar Inter Milan de grootste nederlaag ooit leed in de geschiedenis van de European Cup/Champions League-een onverklaarbare 5-0 beatdown.
Veel van de spelers van Inter waren hier geweest en hebben het eerder gedaan, omdat ze door Manchester City zijn gedood in de finale van de 2022-23-editie, terwijl veel van PSG’s oogst voor het eerst in hun embryonale carrière een glimp van de Champions League-trofee ving.
Ervaring en Nous deden er echter weinig toe in de Allianz Arena, hoewel PSG het toppunt bereikte van hun geweldige transformatie onder Luis Enrique, die de nieuwe Europese kampioenen tot een team heeft gemaakt dat onmogelijk te haten is op het veld, ongeacht waar je trouw ligt.
PSG’s teamtalent overtroeft Superstar -kwaliteit in Champions League
© Imago
Het leek bijna te goed om waar te zijn in 2021. Lionel Messi, Kylian Mbappe en Neymar die allemaal in dezelfde voorkant staan, een voorste drie die schijnbaar voorbestemd waren om eindelijk Europese glorie naar de Franse hoofdstad te brengen.
Zoals de wanhopige president Nasser Al-Khelaifi echter op de harde manier leerde, is het proppen van een verzameling ‘Galacticos’ in één startende line-up geen trefzekere recept voor succes wanneer het wordt geconfronteerd met een geolied team, een die EGO’s opzij zet voor het grotere goed van een gemeenschappelijk doel.
Zoals Ally McCoist tegen zijn Royal Highness Prins William zei voor de tweede etappe van PSG’s kwartfinale met Aston Villa, zien de Ligue 1-kampioenen uiteindelijk een ‘goed team’, een gebouwd op solide funderingen aan de achterkant, een onweerstaanbaar middenveldtrio en een verwoestende aanvallende Trident.
PSG overstapte naar een op jongeren gericht beleid over een beleid waar de Ballon d’Or-kanshebbers van de Spotlight stal en liet slechts één speler ouder dan 30 jaar spelen in de Champions League 2024-25 in de aanloop naar de finale; Kapitein Marquinhos.
Maar wanneer de rest van de jonge kant van Les Parisiens net zo volwassen is als hun langdurige kapitein, is er weinig dat ze niet kunnen bereiken. Neem Desire Doue, de 19-jarige die de eerste speler werd die bijdroeg aan u in een finale van de Champions League. Of Senny Mayulu, zijn mede-tiener die nauwelijks kon geloven dat hij net laat een fenomenaal vijfsterrendisplay had afgesloten.
Voor zo’n jonge ploeg om zonder angst te spelen op het grootste podium van allemaal – en tegen een inter -team dat 30+ spelers het op een na grootste aandeel van UCL minuten voor de finale overhandigde – dat wijst op een belangrijke verandering in cultuur, dankzij één brein van een man.
Luis Enrique: Niemand verdient meer Champions League Glory
© Imago
Zittend in de PSG -hotseat is geen taak voor de zwakken – slaagt er niet in om de Champions League te winnen en je bent zo goed als verdwenen – maar Enrique kent de ware betekenis van kracht.
Een lot dat geen ouder zou moeten overkomen, Enrique en zijn vrouw Elena verloren in 2019 tragisch hun negenjarige dochter van botkanker, en niemand zou de ex-Barcelona-baas de schuld hebben gegeven voor het bellen van tijd op zijn managementcarrière na zo’n verontrustend leven.
Met de niet -aflatende steun van zijn familie en collega’s herontdekte Enrique echter onmiddellijk zijn liefde voor coaching en het helpen van jonge atleten om zowel professioneel als persoonlijk hun beste leven te leven, en hij heeft in dat opzicht meer dan geslaagd.
Een eerbetoon dat een traan uit het droogste oog zou kunnen trekken, de aanhangers van PSG ontvouwden een prachtige banner met Enrique en zijn overleden dochter in München, omdat de speciale Spanjaard slechts de tweede manager werd die meerdere Europese drievoudigen won na landgenoot Pep Guardiola.
Rivaliserende fans genoten altijd van de gebruikelijke PSG Champions League -mislukkingen. Wanneer Les Parisiens uitging, werd het gezien als een triomf voor voetbal tijdens financiën – vooral tegen Borussia Dortmund vorig jaar – hoewel dat niet wil zeggen dat Les Parisiens in een slechtere economische vorm zijn dan ze toen waren.
Met een verzameling spelers die bescheiden, hardwerkend en vol zijn met kwaliteit van wereldklasse, en een manager wiens fulltime glimlach misschien wel de meest aanstekelijke glimlach was die ooit op een voetbalveld is gezien, zijn PSG net van het team gegaan waar iedereen graag haat om te haten naar degene waar iedereen van kijkt om te kijken.
Geen gegevensanalyse -info
