Howler is blij om Matthew Shaddock te hebben als zijn buitenlandse correspondent voor de duur van het toernooi. De verzending van vandaag, compleet met fotografie, vertegenwoordigt de eerste van verschillende berichten die hij zal delen van Qatar – waar de sfeer niet helemaal als World Cups voorbij is.
Het ziet er misschien recht uit op tv, maar het voelt niet goed op straat.
Qatari -leiders hebben een veld van dromen benadering van het WK: “Als je het bouwt, zullen ze komen.” Nieuw geconstrueerde ontwikkelingen sprawl ten noorden van de stad, de een na de andere. Massieve, onvoorstelbare maten en vormen. De wolkenkrabbers lijken in een opwelling te zijn ontworpen: men ziet eruit als een halve maan. Nog een, een menselijk oog. Een Jenga -toren. Een zeil. Het ruimteschip van Kyle Ren.
Ze hebben het gebouwd. Maar tot nu toe zijn de fans gewoon niet gekomen.
Wandelend door de straten van Qatar, zou je misschien aangenomen zijn dat het grote evenement bijna hier was. Vlaggen beklede straten, promotionele borden versierd winkels en, verder weg, nieuw gebouwde fandorpen stonden klaar om gasten te verwelkomen.
Het slechte nieuws: het WK was begonnen. En de straten waren leeg.
Blijkt dat je het WK kunt kopen, maar je kunt geen sfeer kopen. De zee van fans die “AR-Gen-Tina!” Chanten Italianen roken. Mexicaanse Mariachis. Mooie Brazilianen.
Je kunt echter een paar representatieve fans kopen: nieuwsverhalen hebben gratis vakanties en Wereldbekerpakketten onthuld voor fangroepleiders in landen over de hele wereld.
Lusail Boulevard tijdens de wedstrijd Argentinië-Saudi Arabië, ongeveer 500 meter van het stadion.
Lusail Stadium en Highway.
Het heeft allemaal het gevoel dat een Wereldbeker wordt gefilmd op een Hollywood -geluidspodium. Geproduceerd en opgezet alleen voor de televisie -inhoud. De ware, authentieke, massa’s zingen, zingen, dansende fans? Weg van de schermen – niet te vinden.
Groepen van 10, 20, 50 of zelfs 1.000 die elke deelnemende natie vertegenwoordigen, werden prominent getoond tijdens de openingsceremonies. De Qatari -fangroep, die honderden tekende, maar naar verluidt Iraanse militaire leden waren uitgerust als fans. Geruchten over ‘nep’, betaalde fans zijn ongebreideld, hoewel het Qatar World Cup Supreme Comité voor levering en legacy hen krachtig ontkent.
Dus ja, sommige fans zijn hier. Ik heb fans van bijna elk deelnemersland ontmoet. Van een Tunesiër op mijn vlucht naar Mexicanen in het Mexihouse Latin -feest.
Mexico Latihouse Party in de Waldorf Astoria (weliswaar, best leuk maar schaars aanwezig)
Hallo, iedereen.
Vertegenwoordig de sterkste: Mexico en Argentinië. Met name afwezig: Europeanen. De eenzame Franse familie, een paar Spanjaarden en een groep Nederlandse veertig’s de enige die ik ben tegengekomen.
De enige nationaliteit die ik nog moet ontmoeten in een spontane ontmoeting: een echte Qatari.
Zie je, dit is wat er niet in Qatar zijn: genoeg mensen om de evenementen bij te wonen. Je hebt toch zeker de lege stoelen gezien. Voornamelijk in de onderste secties, maar ook rond het stadion bestrooid.
Wat je niet op tv ziet, zijn de enorme schermwachtfeestjes met slechts een handvol mensen die genieten in een ontspannen sfeer.
Het hele ding voelt als het rijke kind op school die een gek overboord feest gooit en niemand verschijnt.
Lege ventilatorzones. Ingangen met barricades opgezet voor honderden meters, allemaal om een handvol fans in een eindeloze Zig Zag te herkennen zonder duidelijke reden.
Het blijkt echter dat er hier genoeg mensen zijn. Alleen: het zijn geen fans. Het zijn werknemers. Overal om je heen. Hoe langer je hier bent, hoe minder je het opmerkt. In het begin is het echter opvallend en enigszins verontrustend.
Bijna altijd, bij elk evenement in Qatar, overtreffen werknemers het aantal gasten. Soms door een grote factor. Voetbal is niet anders. Een inluiden elke 5e rij.
Met het spel van de VS-Wales kwam ik een menselijke muur van bewakers tegen die stadsblokken uitrekt. Er moeten 1.000 bewakers zijn opgesteld, waardoor een hek een leeg veld bewaakt.
Loop een lege straat, mijlen van het centrum, en er zal een werknemer in de schaduw zitten die de lege parkeerplaats observeert. “Voor de beveiliging, mijnheer.”
Werknemers met megafoons die je opdracht geven om ‘Metro, op deze manier te zijn. Metro op deze manier’.
Wat betreft het straatbeeld, de enorme lege ontwikkelingen met weinig auto’s en zelfs niet één voetganger?
Op het Qetafan Island Fan Fest: een enorm buitenscherm misschien 50 voet lang, op het strand, met ruimte voor duizenden … en misschien 10 mensen tegelijk kijken naar de wedstrijd. Al die tijd liggen twintig foodtrucks op de loer.
In dit land van 2,8 miljoen is slechts 10% van de bevolking burgers. Wat betekent dat de andere 2,5 miljoen migrerende werknemers van de een soort zijn, van de vriendelijke bewaker tot uw Uber -chauffeur tot uw ober en de badmeester. Migrerende werknemers zijn ingevlogen voor het toernooi van over de hele wereld, om veiligheid, concessies, receptie, et cetera te werken.
Bierverkopers op Qetaifan Beach Fan Fest.
“Voor de beveiliging, mijnheer.”
Noem het de VIP Wereldbeker.
Ik ben naar vier Wereldbekers geweest. Doha heeft misschien de sfeer van één gaststad in een Wereldbeker. Helaas zijn er meestal acht tot tien gaststeden met hun eigen energie en ambitie om te schitteren in de wereldwijde schijnwerpers. Deze keer is er gewoon degene, en het is hier niet eens zo geweldig.
