Zoete opluchting voor Simeone als Atlético winnen te midden van twijfels over evolutie | La Liga

HAppiness was dit ooit; Nu is er alleen verlichting, maar het is iets. In feite voelt het een tijdje op zaterdagavond als alles. Aan het einde van elke wedstrijd wanneer het laatste fluitsignaal gaat, doet Diego Simeone ook: sprint de tunnel af en recht de trap op, geen woord voor iemand en niet door iemand, noch stoppen en niet terugkijken. Deze keer is echter anders. Juan Martínez Munuera brengt Atlético Madrid’s 2-0 overwinning op Villarreal een beetje voor 23.00 uur, 63.312 fans uitbarsten; Iets na 23.00 uur, aan de bovenkant van de trap onder de tribune waar de vierde functionaris op zijn collega’s wacht en de bezoekers die voorbij het tape verscheuren en rechtsaf slaan, is er nog steeds geen Simeone.

Meestal de eerste door, zelfs niet vertraagt ​​hier als hij veilig uit het zicht is van supporters en camera’s, een figuur in een dun zwart pak dat langs een paar bewakers stroomt, langs de gang naar links en in een lege kleedkamer, deze keer is de manager van Atlético buiten onder de lichten. Hij gaat op het veld en omhelst zijn spelers. Hij schreeuwt naar Koke, zijn kapitein, die hem met een knuffel verplettert. Trekt Antoine Griezmann dichtbij en fluistert iets in zijn oor, alleen hij hoeft te schreeuwen om gehoord te worden over het lawaai. High Fives zijn zoon Giuliano, die ook een van zijn vleugelspelers is. En neemt dan zich aan bij de rest van hen die vóór de zuidelijke stand vieren, communie compleet.

“Dit was niet zomaar een spel”, zegt hij later.

Misschien had het moeten zijn-het is pas week vier van zijn 15e seizoen, de 743e wedstrijd sinds hij het overnam met een 0-0 gelijkspel op Málaga twee dagen na kerst 2011-maar Simeone heeft gelijk. Hij had dit nodig, ze hadden allemaal. Drie wedstrijden in, Atlético had niet gewonnen. Geslagen tijdens het openingsweekend, kwamen ze in de wedstrijd van zaterdag met slechts twee punten en gaan ze naar het weekend 17e, nadat ze zeven punten achter Real Madrid en vijf achter Barcelona hebben geslipt voordat augustus voorbij is. Het is ook geen gril van een wrede armatuurlijst: dat is de volgende. Ze hebben Espanyol, Elche en Alavés gespeeld. Binnenkomen zijn zes wedstrijden in 17 dagen, waaronder Liverpool en Real Madrid, beginnend met ongeslagen Villarreal, die ze maar één keer in vijf thuiswedstrijden hebben verslagen.

Het is, zegt een papier, een finale. Dat toegegeven dat ze zowat elke game zeggen, zelfs letterlijke kwartfinales, semi-finale en betekenisloze groepsspellen, maar toch. Verlies en de competitie is verdwenen, het meest zijn het ermee eens, en dat is niet eens echt; Het is iets dieper. Er is, toegeeft Simeone, een “angst” over de plaats, een spanning, die verder gaat dan alleen de resultaten, zelfs terwijl het uiteindelijk daar allemaal om gaat – vooral voor hem. Hij is begonnen de druk te voelen, als het wordt gestart, het woord is, afgewogen over een managementspreuk die drie weken verwijderd is van de langste in de geschiedenis van Spanje, een slachtoffer in een deel van de transformatie die hij bracht, een gevoel van iets dat hem had achtergelaten.

Een slachtoffer van iets zeker, dingen die niet hetzelfde waren als ze ooit waren. “Toen ik kwam, was ik blij,” vertelde Simeone Cope Radio Station in een interview vijf dagen voor de wedstrijd van zaterdag. “Ik was blij toen we wonnen. Vandaag, winnen is een opluchting, begrijp je? Een opluchting. En dat vind ik niet leuk. Maar dat is de verantwoordelijkheid die ik heb.” Er was reflectie, maar ook, voegde hij eraan toe, een realiteit – en op dit moment is dat niet wat het zou moeten zijn. Atlético besteedde deze zomer € 173 miljoen aan acht spelers. Alleen Real Madrid besteedde meer. Voeg vorig seizoen de uitgave van € 188 miljoen toe en het is meer dan € 360 miljoen in twee zomers. In de afgelopen vijf jaar is het totaal meer dan € 500 miljoen. Niemand in Spanje heeft meer uitgegeven. En hoewel de netto-uitgaven anders zijn-Madrid-lead daar-die gepaard gaat met eisen, net als de best betaalde coach van Spanje.

“We hebben een team gebouwd dat ons in staat stelt te dromen,” staat de CEO van de club, Miguel Ángel Gil, erop. Of dat echt waar is, is betwistbaar: acht kwamen deze zomer, maar acht gingen ook uit; Koke en Antoine Griezmann zijn nu 33 en 34, in theorie worden afgebouwd, bijna onmogelijk om echt te vervangen; En kijkend naar de aankomsten, wachtend om te zien hoe goed Thiago Almada en Álex Baena kunnen zijn, is het niet zo duidelijk dat de startende XI zo sterk is als vorig jaar, laat staan ​​beter. Madrid en Barcelona zijn ondertussen nog steeds Madrid en Barcelona.

En toch is het waar dat het oude underdog -discours, dat Simeone zegt dat hij nu is gevallen, niet langer opkomt zoals het deed, dat de Robin -kap van het voetbal niet vasthoudt. Het succes van Simeone bood een platform voor de groei van de club en zorgde voor 13 top-vier finishes op rij bij een club die er slechts twee in de afgelopen 16 jaar had, maar creëerde ook een nieuwe normale, hogere ambities. De eisen worden gesteld, hoewel sommigen niet krachtig genoeg zouden beweren. Zoals de coach het zegt: “Het team liep de club voor, nu loopt de club voor op het team”, en ze moeten inhalen.

Niemand verwacht dat Atlético de competitie wint, hun twee titels echt opmerkelijke prestaties, maar er wordt van hen verwacht dat ze ervoor concurreren. Het is vijf jaar geleden dat ze iets hebben gewonnen, een decennium sinds de finale van de Champions League, langer sinds ze de beker hebben opgeheven. Vorig seizoen wonnen ze 15 competitiewedstrijden op rij, gingen de top … en vielen toen uit elkaar. Sommigen wezen op die boete; Veel wees op Simeone, en drong erop aan dat als de club verder is gegaan, de coach dat niet heeft gedaan. Het gaat ook niet alleen om resultaten. Er is misschien geen club, Barcelona uit elkaar, waar de manier waarop ze spelen mensen net zoveel bezet als over Atlético. Elk seizoen lijkt het erop dat er met deze spelers wordt gesproken, deze investering, Atlético zou alleen kunnen evolueren voor hen om weer terug te evolueren, zo gaat het. Een cirkelvormig debat over stijl volgt, ebbing met resultaten, maar altijd en deels gebaseerd op veronderstellingen die ook niet echt gelden, dezelfde oude clichés en gesprekken op een lus, dezelfde argumenten uit dezelfde tribunes en dezelfde loopgraven.

Simeone hoort ze allemaal natuurlijk. “Wat is ‘defensief’?” vroeg hij deze week; “We houden van pizza,” als een oude lijn van zijn runs. Dit seizoen kwamen die gesprekken vroeg en Simeone stapte er middenin in, het feit dat hij een onverwacht set-stuk interview gaf dat bijna zo veelzeggend was als de dingen die hij eigenlijk zei. “Het is een goed moment om te praten,” begon hij. ‘Je moet zich niet verbergen. Jij. Moet. Niet. Verberg. Laat me dat duidelijk maken.’ Wat volgde was een oproep tot wapens voor de mensen die hij zegt dat Atlético nodig heeft, hij nodig heeft, en ook voor zijn spelers. Er was een lijn over het niet willen van Eulogies als hij weg is, maar steun wanneer hij er nog is. “We leven,” zei hij.

Hij heeft het ook. Het bezoek van Villarreal werd geprojecteerd als een soort plebisciet, en voor al het lawaai zou het maar één resultaat hebben: op de dag opgezet om de supportersclubs, muziek en gigantische paellas buiten de Metropolitano te vieren, stonden ze aan zijn zijde. Zijn naam werd vanaf het begin gezongen en terwijl hij de aanraaklijn paradeerde, was hij weer dirigent. Op het veld reageerde zijn team ook. Onder leiding van Koke en Griezmann – “Ik krijg emotioneel denken over hen; ze zijn levende geschiedenis van Atlético Madrid,” zei Simeone – ze scoorden vroeg, via Pablo Barrios. En hoewel dat geen garantie was in alle drie eerdere wedstrijden, en hoewel Alberto Moleiro twee prachtige kansen had om Villarreal -niveau te tekenen, behaalde Atlético deze keer de overwinning.

Nico González was maandag aangekomen, de achtste ondertekening van Atlético eindelijk gedaan op Deadline Day, gevlogen om dinsdag lid te worden van het Argentijnse nationale team, niet terug te komen tot de volgende donderdag en werd vrijdag gepresenteerd. Nu, na slechts twee keer getraind, scoorde hij de tweede hier, iedereen die weer kon ademen, het dak werd afgeblazen. “Ik wist dat het goed zou zijn; maar ik had niet verwacht dat het zo goed zou zijn,” zei hij. “Ik weet niet of het een gewicht is, maar we hadden drie punten nodig,” gaf Barrios toe. “Blijf kalm, het is gewoon het begin,” zei Koke, wat hij nu zou kunnen zeggen. “Dit voelde als een referendum, maar Simeone zal nu gemakkelijk slapen; deze overwinning kan een aantal van de wild overdreven conclusies stoppen”, schreef de voormalige Atlético -spits Kiko Narvaez. Hoe absurd ze ook zijn, niemand is helemaal ongevoelig voor dit alles, de betekenis die wordt getoond bij het laatste fluitje toen Simeone in een andere richting op weg ging naar normaal, in staat om onder de lichten en met zijn volk te laten.

“Ik heb dezelfde opluchting meegemaakt die ik al lang heb meegemaakt, gedragen door de verantwoordelijkheid die we voelen voor de club en het team,” zei de manager van Atlético Madrid. “Ik dacht dat het een goed moment was om te genieten van het kleine raam dat we morgenochtend om 10 uur krijgen als we weer aan Liverpool denken.”