Fiorentina 1-0 Atalanta: Player-cijfers en 3 dingen die we hebben geleerd

Player cijfers

David de Gea – 6: werd niet geconfronteerd met een enkel schot op doel, wat wild is, gezien het feit dat Atalanta Serie A leidt in schoten op doel dit jaar. Beweerde dat een paar goed kruist en de bal goed verspreidde, maar hij was meestal een passagier en dat is geweldig voor iedereen.

Luca Ranieri-6.5: Channel zijn innerlijke Dikembe Mutombo met 3 geblokkeerde schoten, inclusief op de eerste helft van Ademola Lookman die op weg was naar doel. Sluit Charles de Ketelaere af en verdedigde briljant. Toonde aan dat hij zonder twijfel geen natuurlijke finisher is, die achteraf hilarisch was, maar op dat moment niet.

Pablo Marí – 7: Sluit Capocannoniere Mateo Retegui af en houdt de Oriundo voor de duur in zijn zak. Uitstekend in de lucht, won zijn duels en zag er over het algemeen uit als een verdediger van topklasse.

Marin Pongračić – 6.5: Stop niet met Lookman, maar nogmaals, niemand heeft het echt gedaan, maar de grote Kroatische vertraagde hem en dat is wat belangrijk is. Dook op toen hij dat moest en ging zelfs een lange uitstapje naar voren die suboptimaal eindigde. Hij heeft echter zijn zelfvertrouwen terug, en het heeft het verschil gemaakt.

Fabiano Parisi – 6: toonde zijn gebruikelijke beet uit bezit, maar deed niets in de toekomst. Vocht Raoul Bellanova tot stilstand en liet de linkervleugel een kale woestijn achter voor zowel Fiorentina als Atalanta; Dat is geen slecht resultaat.

Nicolò Fagioli – 7: Een paar heldere momenten in de eerste helft, maar niet erg betrokken. Hoogte de intensiteit na de pauze op en Harry La Dea om de bal om te draaien. Begint eruit te zien als een steel.

Danilo Cataldi – 7: deed zijn werk heel goed. Leidde het team in tackles en balherstel, wat zijn belang uit bezit illustreerde. Sluit de gebieden af ​​waar CDK en Pašalić meestal werken. De spil van alles wat het team doet.

Rolando Mandragora – 6.5: leidde het team in progressieve passen en dreef af en toe in de ruimte hoger om een ​​extra doelbedreiging te bieden. Spelen met veel vertrouwen en, hoewel hij niet scoorde, hield hij zijn nieuwe daad van de betere middenvelders van Serie A.

Dodô – 7: Waarschijnlijk nog steeds naar voren op een dode sprint ergens naar voren. Davide Zappacosta in de verdediging in de verdediging en liep hem in de toekomst haveloos. Ging meerdere keren in de pauze en had een assist kunnen hebben gehad of twee waren zijn teamgenoten omgebouwd.

Albert Guðmundsson – 6.5: zweven rond en zag er dreigend uit zonder ooit die bedreiging te vervullen. Leidde de wedstrijd in dribbels voltooid en veroorzaakte problemen, maar hij snuffelde zijn enige schot. Was twee keer in positie tijdens de pauze en werd genegeerd door Kean, dus het had een veel grotere dag voor hem kunnen zijn.

Moise Kean – 8: Het doel, de staredowns, de flex op Berat Djimsiti en de daaropvolgende grinnik, de breakdance en het simpele feit van zijn overduidelijke superioriteit. Hij kan Retegui niet vangen op de scorekaarten, maar hij is op dit moment misschien de enger van de twee. Er is gewoon geen tegenhouden.

Lucas Beltrán – 6: In plaats van de flikkerende dolk van Guðmundson, was hij een bandenijzer aan de zijkant van het hoofd. Brengte lichamelijkheid en industrie om het spel af te sluiten.

Michael Folorunsho – 5.5: spelen als een linkse vleugelback, hij zag er niet altijd super comfortabel uit, maar hij legde zijn hoofd neer en deed zijn werk. In het slechtste geval is hij een nuttige squadronspeler, en dat is een goede kerel om te hebben.

Pietro Comuzzo – N/A: Dodô vervangen en gespeeld op “Wingback”, die in dit geval in de doos betekende en de game zou zien.

Amir Richardson – N/A: Nauwelijks verschenen in de statistieken.

Nicolò Zaniolo – N/A: won een paar fouten en toonde tekenen van leven, maar dat zou misschien gewoon zijn geweest omdat hij tegen zijn voormalige collega’s was.

Drie dingen die we hebben geleerd

1. De swagger is teruggekeerd. Moise Kean heeft de rol van WWE Heel volledig omarmd en het heeft hem in de stratosfeer gekatapulteerd. Hij heeft het grootste deel van de kolom inches verdiend en verdient ze volledig, maar zijn teamgenoten ondersteunen hem. Pongračić en Marí spelen met een arrogante afwijzing, terwijl Ranieri altijd 2 seconde verwijderd is van het verbranden in giechelen of vuisten. Dodô’s dansen en grijnzen en jagen. Nicky Beans is overal rouletend.

Kortom, dit team heeft zijn vertrouwen herontdekt. Veel daarvan wint natuurlijk; Dezelfde capriolen zien er zwak uit in een team dat verliezen stapelt. In de overwinning is het echter een weergave van kracht, een kracht geboren uit een gerechtvaardigd gevoel van superioriteit. Dit team weet dat het op dit moment een probleem is en is niet bang om zo te spelen. Die houding in combinatie met de recente resultaten geeft het een echte voorsprong voordat de bal is geschopt.

2. Fagioli en Guðmundsson zijn nog steeds uitzoeken. Een grote reden om het potentieel van dit team hoog te hebben, is dat de twee meest creatieve aanvallers nog steeds niet worden gesynchroniseerd. Fagioli en Guðmundsson aangetrokken naar hetzelfde gebied van het veld – de linker halve ruimte – en maar al te vaak leek het alsof ze in elkaars weg kwamen. Ze probeerden dit op het veld op te lossen, waarbij Albert meer centraal bewoog, terwijl bonen breder en hoger dreef, maar het zag er niet natuurlijk uit.

Deze disfunctie maakt me optimistisch. Als Fiorentina er zo goed uitziet met zoveel onhandigheid tussen zijn twee creatieve hubs, stel je dan voor hoeveel het zal verbeteren zodra ze zijn verbonden. Dit was hun 4e start samen in dit systeem. Ze zijn nog steeds uitzoeken. Maar als ze het eenmaal hebben, verwacht ik dat veel snelle bewegingen tussen hen zijn om een ​​van hen of Kean vrij te maken, en dat is opwindend. Wanneer een team goed speelt ondanks zo’n grote inefficiëntie, is het gemakkelijk om groei te voorspellen.

3. Dit is de achterkant 3 in de toekomst. Laten we Pongračić zijn bloemen geven, omdat hij zichzelf de afgelopen maand in een zeer goede verdediger heeft gemaakt. Hij was verschrikkelijk aan het begin van het seizoen, maar nu speelt hij met geweld en het heeft het verschil gemaakt. Veel daarvan is zijn stap rechts van de 3, wat alleen mogelijk was met de komst van Marí. De Spanjaard schudde ook een rotsachtige start af en heeft zijn baan omarmd, die de tegenstander uit het spel merkt, waardoor Pongračić en Ranieri, die terug zijn naar zijn vertederend psychotische piek, kunnen doen wat ze het beste doen.

Het is niet de schuld van Comuzzo dat deze configuratie hem niet bevat en het is geen kritiek op zijn vermogen. Hij verdiende zijn Italië -oproep en de hemel is zijn limiet. Pongračić, Marí en Ranieri zijn echter begonnen het verband te smeden een goede defensieve groepsbehoeften. Hun ruimtelijk relationeel begrip is goed en verbeterd. Bekijk Ranieri’s enorme blok op Lookman als bewijsmateriaal: hij erkende dat Marí wijd was gesleept en Pongračić bezet was, dus hij haastte zich over het veld en maakte het stuk. Dat is de bijenkorf die opwegen tegen het talent aan het verdedigende einde. Het duurde 7 maanden, maar nu heeft Fiorentina het.