De Ilias-voorzitter van QPR spreekt voor het eerst publiekelijk over zijn gevangenisstraf van 12 maanden voor zijn aandeel in de aanslag in België in 2020.
Tijdens een verhitte discussie met een andere groep (die de bus terug zou halen van de excursie) na een kajaktocht in het Ardennenbos, sloeg hij een man (Niels T die samen met zijn zus en een vriend) met een steen over het hoofd, waardoor de schedel van de man brak (die 2 cm meet).
Dit kwam nadat Chair zag dat zijn moeder gewond raakte in het gevecht. Volgens de Belgische officier van justitie ging het bij de woordenwisseling om “slaan, krabben en bijten”.
In januari 2024, veroordeeld bij zijn afwezigheid en veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf (waarvan één voorwaardelijk) plus een schadevergoeding van € 15.000, ging Chair met succes in beroep. Zijn neef Jaber werd van zijn kant veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf.
Zes maanden later werd de veroordeling teruggebracht tot een misdrijf en kreeg hij een taakstraf van 150 uur en een boete van € 1.600.
Bij nader inzien zegt de voorzitter dat hij het incident ten zeerste betreurt en zich persoonlijk verontschuldigt bij het slachtoffer en zijn familie. Hij beschrijft het als een tijdelijk verlies van controle ter verdediging van zijn moeder.
Hij zegt dat de donkerste periode van zijn leven ertoe heeft geleid dat hij meer verantwoordelijk is geworden, vooral als vader en rolmodel.
Ondanks de juridische wolk bleef hij het hele jaar 2024 voor Queens Park Rangers spelen, hielp hen degradatie te voorkomen, tekende een nieuw langetermijncontract en is vandaag de dag meer gefocust op voetbal en streeft ernaar de Premier League te bereiken met de club die hem steunde.
“Het spijt me echt voor wat er is gebeurd… Ik wou dat ik het terug kon nemen.”
Het was in januari 2024 dat het leven van QPR en de Marokkaanse middenvelder Ilias Chair voor altijd veranderde, toen hij vier jaar eerder schuldig werd bevonden aan het breken van de schedel van een man tijdens een woordenwisseling.
Hij praat voor de eerste keer… pic.twitter.com/GUsQiod2Ng
— De atletische | Voetbal (@TheAthleticFC) 26 november 2025
De voorzitter zei tegen The Athletic: “Ik heb het ten onrechte, misschien naïef, aan hen overgelaten (wettelijke tijd). Dat is aan mij. Ik ben een volwassen man en had de situatie eerder onder controle moeten krijgen. Het had nooit mogen escaleren tot waar het gebeurde.”
“Hoewel ik me ervan bewust was dat bij de veroordeling mijn spreektijd was verstreken, was ik daar voor de eerste keer om met mijn nieuwe juridische team te verschijnen, om te laten zien dat ik respect heb voor het rechtssysteem in België en dat het nooit mijn bedoeling was om het niet te respecteren.
“Dat was waarschijnlijk de donkerste dag van mijn leven. Je komt automatisch in het worstcasescenario terecht: alles waar ik voor heb gewerkt, alles wat ik voor mezelf en voor mijn gezin heb gedaan, zou weg kunnen zijn. Het maakt me nog steeds emotioneel als ik er nu aan denk.”
Over spelen met de dreiging van de gevangenis: “Het is duidelijk dat deze dingen moeilijk zijn om mee om te gaan, maar misschien komt het door de opvoeding die mijn vader mij heeft gegeven. Hoewel dit waarschijnlijk het dieptepunt in mijn leven was, beschermde hij mij voor dit soort situaties.
“De mentaliteit die ik had was: je bent een man, neem de verantwoordelijkheid voor wat er die dag is gebeurd en ga ermee door. Je familie heeft je nodig. Er is nog steeds een baas die van je verwacht dat je op zaterdag presteert en teamgenoten die van je afhankelijk zijn.”
“Er zijn veel dingen gebeurd in mijn leven, en als ik eenmaal op het veld sta, vergeet ik het vaak”, zegt hij. “Maar dat was het enige dat me de hele tijd bijbleef. Veel mensen zeiden tegen me: ‘Misschien ga je naar een psycholoog’, maar ik heb sportpsychologen gehad en voor mij is het niet echt effectief. Het is effectiever als ik erover praat met mijn familie. Het was iets waar ik echt tegen moest vechten: mijn eigen demonen.”
“Ik zag mijn moeder gewoon op de grond liggen in een kwetsbare en angstaanjagende houding en ik reageerde. Het gebeurde allemaal zo snel als reactie op wat er gebeurde. Desondanks had het nooit mogen gebeuren.”
“Ik schreef een brief aan hem en zijn familie om te zeggen hoezeer het mij spijt en mijn excuses aan te bieden uit de grond van mijn hart. Ik zei dat ik hen niets anders dan het beste in het leven wens.
“Ik heb met de rechter gesproken en ik denk dat de rechter de menselijke kant van de hele zaak waardeerde. Omdat het uiteindelijk, als jonge man, daar met je gezin was, je moeder op de grond zag liggen, gekneusd… het is geen excuus om te doen wat ik deed, maar tegelijkertijd was het zo’n natuurlijke en menselijke reactie die ik op die omstandigheid had.
“Ik heb het tijdens het hele proces gezegd en die dag tegen de rechter gezegd: het spijt me echt voor wat er met die persoon is gebeurd. Ik wou dat ik het terug kon nemen. Mijn oprechte excuses aan die hele familie.”
“Ik heb van de hele situatie geleerd. Als vader, als rolmodel, als alles wat ik moet zijn voor mijn zoon. Het werd tijd voor mij om ervoor te zorgen dat deze dingen vanaf die dag niet meer met mij geassocieerd zouden worden.”
“Wij zijn mensen, we maken fouten. Mijn fouten zijn openbaar, wat geen probleem is, want als voetballers hebben we de vruchten van het in de publieke belangstelling staan en voetballen, wat veel mensen in deze wereld willen doen, maar tegelijkertijd komen er ook enkele negatieve kanten bij kijken. Je moet ermee omgaan.”
“Het heeft mij voorgoed veranderd in de zin dat ik meer verantwoordelijkheid heb genomen.
“Ik ben gewoon dankbaar dat ik nog steeds naar buiten kan gaan, mezelf kan vermaken en voetbal kan spelen. Ik zie het niet echt als een baan. Ik speel het spel waar ik van houd en daar ben ik erg dankbaar voor.”
