Oihan Sancet’s Treble Exorcises Athletic’s strafpijn tegen Girona | La Liga

PAulo Gazzaniga klopte zijn studs tegen een paal, tikte op zijn vingertoppen tegen de lat en flitste de glimlach die zoveel harten brak. In de laatste minuten voordat Athletic Club zaterdagmiddag tegenover Girona stond, werd Ernesto Valverde gevraagd wie de straffen zou nemen en gaf een antwoord bijna zo geladen als de vraag: “Slechts één ding is zeker,” zei de coach, “het zal niet zijn mij.” Minder dan een uur later was het eigenlijk gebeurd, wat het misschien moest, een andere man die voor een scherm stond dat die kerel weer in hun leven uitnodigde. Dus nu waren ze hier weer, Iñaki Williams ter plekke met de bal onder zijn arm, Girona’s keeper een paar meter verderop met een blik die zo wist, het was een doctoraat.

Oh, hij wist het. Dat deden ze allemaal: de 48,261 mensen in San Mamés staan, de 22 op het veld, iedereen op de bank. Vooral Williams. De laatste keer dat hij geconfronteerd werd met Gazzaniga, vier maanden eerder, had hem hard geraakt, de spits stond erop dat hij zich verantwoordelijk voelde voor een 2-1 nederlaag. “Dit kan niet gebeuren,” zei hij, maar dat was het. Op 1-1 had Gazzaniga zijn straf gered en dat was niet de helft ervan: hij was al gestopt met Álex Berenguer’s penalty en toen hij deze keer uit de lijn werd gezien, mocht Athletic het voor de derde keer proberen, vroeg Williams aan Ander Herrera om het in plaats daarvan te nemen-dus Gazzaniga heeft dat ook gered, een unieke hattrick voltooid voordat Crithian Stuani de 99e minuut winnaar van Girona scoorde.

Met een straf.

Deze keer nam Williams het niet echt; Oihan Sancet was. “Ik sta eerst op de lijst, ik wist dat ik het zou zijn,” zei Sancet daarna. In Girona had hij de eerste aan Berenguer gegeven omdat zijn teamgenoot het had gewild, het vertrouwen dat door hem heen stroomde en weer uit. Tegen de tijd dat ze de tweede en de derde hadden gekregen, gaf Williams ontbrekend voordat het heroverweging een schot op de verlossing bood dat Herrera lag met een boete die zo slecht was dat het niet zozeer moest worden bespaard als het scheppen van de vloer was, was Sannet weggegaan, opnieuw.

Maar als de trap werd overgedragen met een beetje meer overtuiging dan in Girona, als Williams de bal een truc was, bescherming, ontworpen om de druk af te leiden en te verminderen, voelde iedereen het nog steeds. De aanwezigheid van Gazzaniga had alleen hun benen in gelei veranderd, Berenguer, Williams en Herrera konden niet goed functioneren, en nu glimlachte hij, de klootzak. Hij had al een briljante redding gemaakt van Williams en Montilivi was in alle gedachten, terwijl Williams weg stapte en Sancet daar alleen stond. Dit, zei commentator José Sanchís, was als de laatste strijd met een videogamemonster, waarschijnlijk niet van plan om beelden van de eend op Chuckie Egg op te roepen. Hitchcock had het geschreven, zei een Bilbao -papier.

Sancet nam twee langzame stappen naar links, vier snelle stappen vooruit en … sloeg het in de rechterbovenhoek. Geen pissen over. Al die opbouw is weggeblazen, al deze woorden verdwenen met de wind. Dit was Indiana Jones die de zwaardvechter zijn schietpartij zag ronddraaien voordat hij hem neerschoot, schreef El Correo – een scène trouwens, die meer te maken had met dysenterie dan scriptschrijven, Harrison Ford niet in staat om lang weg te blijven van het toilet. “Ik ben blij, en des te meer na wat er in Girona is gebeurd,” zei Sancet. Catharsis, ze noemden het. Geest uitgespoeld, hart hersteld, tijd om verder te gaan. En zo deden ze dat, en hoe.

“Het doel deed hen pijn,” zei Valverde; Het maakte ook atletisch atletisch. Plots waren ze overal, iemand die de Volta -dam opende. De bal was op 41.02 in het net geslagen. Het was 29 seconden terug in het spel voordat Gazzaniga moest reiken om te voorkomen dat de bal onder de bar kneep en 34 meer toen hij een verbazingwekkende redding maakte van Óscar de Marcos. Nog een vangst, een andere hoek, een ander kruis en Girona werden weggevaagd, de fouten wanhopig, een manier om te ademen, al was het maar voor een seconde. Dit was meedogenloos.

Op 45.42, in toegevoegde tijd aan het einde van de eerste helft, scoorde Athletic een seconde, Berenguer die een perfect kruis voor Sancet opliep om naar binnen te gaan, en toch stopten ze niet. Girona begon en binnen 11 seconden was Yangel Herrera gepakt. Binnen 16 gierde Williams ‘schot voorbij de post, een grote, diepe Huuuy brullende ronde. Het was allemaal dat Girona kon doen om de rust te bereiken, ze speelden slechts 47 seconden weer toen het schot van Adama Boiro werd geblokkeerd, en als de storm uiteindelijk verlichtte, was er geen weg terug. Met nog 12 minuten te gaan, scoorde Athletic Sancet netjes de bal over Gazzaniga, de man die vier maanden geleden een hattrick voltooide die er nu een toegeeft.

De doelen waren een perfect portret van Athletic, een pakket dat de bal vaker en hoger wint dan wie dan ook in La Liga, allemaal intentie en doel. “We riskeerden veel heel hoog om hen in hun eigen gebied te drukken, maar ik denk dat het goed voor ons is om daar te zijn; En of we nu erg hoog of erg laag zijn, we moeten samengaan, ‘zei Valverde.

Voor het eerste doel had Williams zich uitgerekt om de worp van de keeper uit te snijden, Mikel Jauregizar had het van Miguel Gutiérrez afgehaald, stormde het gebied binnen en werd neergehaald, de VAR die eindelijk de penalty toekende. Voor de tweede hebben ze Girona in het nauw gedreven en beroofden ze, één, twee, drie, vier, vijf spelers gesloten door hun eigen penaltygebied voordat Berenguer het naar Sancet tilde. Voor de derde was het Jhon Solís dat ze jaagden. Bijna voordat hij zich realiseerde wat er was gebeurd, nam het nummer van die bus neer, de bal zat in het net: twee aanrakingen, te snel om te stoppen, en Sancet werd uitstekend, een prachtige subtiele aanraking in de storm, om de finish te bieden.

Sancet werd laat teruggetrokken tot een staande ovatie, zijn naam zong. Er is altijd iets speciaals aan hem geweest, een dun, bekwame jongen die in 2015 bij de club van Osasuna kwam. “Hij is beslissend voor ons, als hij gelijk heeft,” zei Valverde. Hij had dit seizoen 11 wedstrijden gemist door blessure, vier van hen in de competitie – toen hij heeft gespeeld, heeft hij dit vaak gedaan door pijn in zijn enkel – en ze hebben hem gemist. Hij wordt misschien niet opgemerkt buiten Bilbao en – een beetje zoals bij Berenguer, die negen assists heeft – zijn er anderen die de aandacht trekken, maar atletisch zijn een ander team met hem. De techniek is speciaal, de timing nog beter en arriveert van achter de aanvallers.

De man die vorig jaar in de Copa del Rey-finale scoorde, debuteerde vijf seizoenen geleden en heeft meer dan 150 wedstrijden in Primera verzameld, Sancet is nog maar 24. Dit was zijn derde hattrick voor Athletic: Sinds Lionel Messi vertrok , Niemand in Spanje heeft meer gescoord. Slechts één speler die momenteel in La Liga ooit is, en dat is Antoine Griezmann. Bij Athletic hebben slechts twee spelers zoveel in een halve eeuw: Aritz Aduriz en Julen Guerrero. Deze drie doelen brachten hem dit seizoen naar 11 in de competitie, al zijn beste totaal – en meer dan elke Spanjaard – en hielden atletisch op een Champions League -plaats, vier punten op Barcelona. “Met Sancet is de partij gegarandeerd,” liep de kop in As, wat misschien een beetje puntig was.

“Bat, Bi, Hiru, Hiru Gol Eta Hiru Puntu”, zei Sannet terwijl hij aan het einde vertrok: één, twee, drie doelpunten, drie doelpunten en drie punten. Het was de perfecte nacht geweest, zei Valverde. Een grote, overtuigende overwinning tegen een Champions League -team, en ook een symbolische, verdiend volledig en deed hun kant op. Tegen het einde had Athletic 23 schoten gemaakt, Girona Three. Ze hadden ook nog twee debutanten geïntroduceerd, de 37e en 38e onder Valverde, terug naar de dag dat hij Andoni Iraola zijn eerste wedstrijd gaf.

Hier waren het endika Buján en Maroan Sannadi, de laatste tekende vanuit Alavés via Barakaldo waar hij in bruikleen was en rechtstreeks van de derde laag naar de eerste ging waar hij een behoorlijk impact achterliet, iedereen fascinerend: 6ft 4in, schouders zo breed dat je zo breed kon spellen dat je spellen dat je zo breed kon spellen dat je spellen dat je zo breed kon spellen dat je spellen dat je zo breed kon spellen dat je spellen dat je zo breed kon spellen dat je spellen dat je zo breed kon spellen dat je spellen dat je zo breed kon spellen. Uit zijn naam en laat nog steeds ruimte voor een Kapow! die goed zou passen. Of misschien kunnen ze zijn bijnamen toevoegen: de olifant of de keizer. Hij richtte Sancet op voor wat de hattrick had kunnen zijn voordat het daadwerkelijk arriveerde, er was een run die aan Jonah Lomu aan het plegen was, samen met een gezin vol underwoods dat van hem hing, en hij kon gewoon niet stoppen met glimlachen. “Mijn leven flitste voor mijn ogen; Ik heb het allemaal zo gewacht, ‘zei Sannadi.

Wat de rest van hen betreft, ze hadden hier ook op gewacht, zo niet zo lang, en het was groot. Athletic werd onlangs uit de Copa del Rey geslagen en verloor hun eerste eenbenige gelijkspel in vijf jaar, en dat deed echt pijn, maar ze eindigden als tweede in de Europa League-tafel, niveau met Lazio aan de top, hun ogen op een finale zal worden gehouden in San Mamés. En hoewel dat in eigen land een impact heeft gehad-ze hebben slechts een van de acht competitiewedstrijden gewonnen het weekend na het spelen in Europa-ze zijn ook vierde, wat hun hoogste finish zou zijn in meer dan een decennium, hun gezamenlijke hoogste deze eeuw.

Ze hebben Real Madrid en Real Sociedad verslagen, hebben twee weken zonder midweekwedstrijden, bezetten momenteel een Champions League -plek en in het weekend toen een gelijkspel in de Madrid Derby de titelrace voor Barcelona opende, waardoor de top drie op 50, 49 liet, en 48 punten, misschien zelfs het recht hebben om te vragen: hoe zit het met ons? Ze zijn zo dicht bij Barcelona – vier punten – als Villarreal voor hen. “Een Lo Bajini,” zegt Williams graag: ze gaan rustig, onder de radar, maar ze zijn er. Niemand in La Liga is tenslotte zo lang verdwenen zonder te worden verslagen: het zijn nu 15 wedstrijden, een run die helemaal teruggaat tot oktober en de laatste keer dat Paulo Gazzaniga voor hen stond te glimlachen.